Human Being Grows In The Soil.Like Plant 1 / TABRIZ

“Human being grows in the soil, like plant” is the title of a project wich was designed in 2018 by some of the experts of Kabood atelier art gallery in order to creat an opportunity for artists in different branches of art to have conversation,correlation and interactions.

During this long term project, some state divisions took place in order to make the opportunity for the artists in all around the Iran to participate in this project and in the first part of it, this project has been focused on Tabeiz city’s artists, one of the cities of East Azerbayjan.

In 2019, Bushehr province was designated as the second destination of the project.

The exhibition's statement, with a cordial description of the coordinates of where we live, points out to the concept of having each other in the middle time and in the middle place. And the artist invitees from the fields of painting, sculpture, ceramics, graphics, illustration, photography, miniature, calligraphy, music, theater, cinema, literature and modern art are asked to come together.

The exhibition's staff, under the supervision of the Kabood Art Gallery's Exhibition Executive Team , is preparing a 21*31cm-sized wooden panels as the raw artwork sheet.

These wooden panels are attached to the text of the statement with the title, known as "Human Being grows in the soil, like plant", inside the official envelopes of the gallery, to be sent to artists.

In part of the transcript, the artist is asked to create a work with a free approach with  any material qnd technique to the subject of “flower”.

According to Gallery's Exhibition Executive Team, every year the same theme and approach are performed in different cities and added to the work.

And the "flowers" of the “human being grows in soil, like plant” will be exhibited in various galleries for creating dialogue and interaction, although the works are not for sale.

In the state divisions, the final destination is Tehran. We hope that the "flowers" of Iran will all come together in Tehran, on the wall of a gallery, on the pages of a book and in the context of a poster.

"Human being grows in the soil, like plant" is the first step in planning the goals of the Kabood Atelier.

The text of the statement and the "Human being grows in the soil, like plant" title, (the text that will be sent to the artist invitees) changes slightly according to the state in request.

In the following paragraphs, two separate texts related to East Azerbaijan and Bushehr states are presented for further discussion.

«انسان در خاک می‌روید، چون گیاه» عنوان پروژه‌ای‌ست که در سال 1397، توسط جمعی از کارشناسان گالری آتلیه‌ی کبود با هدف ایجاد فضای گفتگو، همبستگی و تعامل میان هنرمندان شاخه‌های مختلف هنری طراحی گردید. در روند این پروژه‌ی بلند مدت، تقسیم بندی‌های استانی صورت گرفت تا به طور  منسجم،  هنرمندان تمام شهرهای ایران در این پروژه شرکت داشته باشند و در بخش نخست این پروژه به استان آذربایجان‌شرقی با محوریت شهر تبریز پرداخته شد. در سال 1398، استان بوشهر به عنوان دومین مقصد این پروژه تعیین شده است.  
بیانیه این نمایشگاه با شرحی صمیمی از مختصات  زندگی‌مان به مفهوم داشتن همدیگر در زمان و مکانی میانه اشاره و تاکید می‌کند و هنرمندان مدعو از رشته‌های نقاشی، مجسمه‌سازی‌، سرامیک، گرافیک، تصویرسازی، عکاسی، نگارگری، خوشنویسی، موسیقی، تئاتر، سینما، ادبیات و هنر جدید دعوت به با هم بودن می‌شوند.
ستاد برگزاری این نمایشگاه تحت نظر کارگروه نمایشگاه‌های گالری آتلیه‌ی کبود، صفحات چوبی زیرسازی شده‌ای به عنوان بسترآثار، در ابعاد ۲۱ در ۳۱ سانتی‌متر آماده می‌کند. این صفحات چوبی به پیوست متن بیانیه و فراخوان پروژه «انسان در خاک می‌روید چون گیاه»، داخل پاکت‌های رسمی گالری، برای هنرمندان ارسال می‌شوند و در قسمتی از متن نامه، از هنرمند درخواست می‌شود تا با متریال، تکنیک و برخوردی آزاد به خلق اثر خود با موضوع گل بپردازد. طبق برنامه‌ریزی کارگروه نمایشگاه‌های گالری، هر سال همین موضوع و همین برخورد در شهر‌های مختلف اجرا و به تعداد آثار افزوده می‌شود و «گُل» های «انسان در خاک می‌روید چون گیاه» برای گفتگو و تعامل در گالری‌های مختلف به نمایش گذاشته خواهند شد و به قصد فروش ارائه نمی‌شوند. در تقسیم‌بندی های استانی، مقصد آخر، تهران است. امید آن داریم که "گل"های ایران همه با هم در تهران گرد هم آیند، روی دیوار یک گالری، روی صفحات یک کتاب و در متن یک پوستر. "انسان در خاک می‌روید، چون گیاه"، قدم اول در برنامه‌ریزی‌ مدون اهداف آتلیه‌ی کبود است.
متن بیانیه و فراخوان «انسان در خاک می‌روید چون گیاه» ( متن ارسالی به هنرمندان مدعو)، متناسب با استان مورد نظر اندک تغییری می‌کند. جهت بررسی، دو متن جداگانه مربوط به استان‌های آذربایجان شرقی و بوشهر در ادامه‌ی این توضیح، آورده می‌شوند.

«انسان در خاک می‌روید چون گیاه»
زندگی برای ما سخت بوده همیشه. نه آن‌قدر بکر و ناآگاه بوده‌ایم که در لاک ثانیه‌هامان فرو برویم و نه آن‌قدر زمام‌دار روزگارمان بوده‌ایم که بتازانیم و جولان دهیم. ما نه تنها در جای عجیبی، بلکه در زمانی عجیب‌تر چشم گشوده‌ایم به دنیامان. ما در مرکز دنیا زاده شده‌ایم، در مختصاتی که نه آن‌قدر شرق است که دور باشیم و نه آن‌قدر غرب که غریب، به زور این واژه‌ی خاورِ میانه را هم آورده‌اند چپانده‌اند در پاچه‌مان. همین نزدیکی‌ها بوده که انسان‌ها تصمیم گرفته‌اند یکجانشین شوند، به پول معنا بدهند یا شروع به نوشتن کنند. انگار که شش دانگ حواس همه‌ی انسان‌های دنیا به این جغرافیاست. حتی شش دانگ حواس خدا هم جمع اینجاست به گمان که حتی او هم همه‌‌ی برگزیده‌‌گانش را از انسان‌های همین اطراف برگزیده. زیر خاک پایمان هم شکر خدا از نفت و مس و طلا و هزار کوفت و زهرمار دیگر سرشار است. چندی‌ست پدر و مادرهامان در تکاپوی ساختن فرصتی برای زندگی، با ما به لذت پدر و مادر شدن رسیده‌اند و ما هم در حکم تایید این‌که قرار نیست گُلی به سر دنیا بزنیم، در لا‌به‌لای فرصتی برای زنده‌ ماندن بوده که در خفاخانه‌‌مان شعر سروده‌ایم یا ساز در آغوش گرفته‌ایم در تمنای نوازشش، در زیرزمین‌های نم‌دار برای هم نقاشی‌هایمان را به نمایش گذاشته‌ایم و وقتی چهار ردیف هفت نفره صندلی‌های سالن‌های تئاترمان را پر کرده‌ایم به وجد آمده‌ایم و به خود بالیده‌ایم. گاهی فراموش کرده‌ایم که تنها باری‌ست که فرصت حیات داریم و در صدد جبران خسارت، امید فرصتی دوباره ساخته‌ایم برای خود. درست که این‌ جملات را به سادگی می‌توان به خر علم بست و شخم زد و در وصف این خاک زیر‌ورو شده شعرها‌ سرود؛ اما آنچه عیان است رابطه‌ی انسان‌های این سرزمین میانه است باهم. مایی که از فرط گرسنگی، احساس و اندیشه را خرد کرده‌ایم داخل سوپ‌هامان و سر کشیده‌ایم و به عوالم عجیبی دست یافته‌ایم، خوب بلدیم همدیگر را. می‌رقصیم، می‌جنگیم، همدیگر را در آغوش می‌کشیم و برای هم نماز می‌خوانیم حین به خاک سپرده‌شدنمان.در گوشه‌‌‌ای از این سرزمین خط‌کشی شده، در شهری که به سهم کم آفتابش راضی‌ست، ما با هم، همه، بدون هم در تعریف‌ها گم می‌شویم. ما در این تاریک روزگار، همدیگر را داریم و نداشته باشیم هم را، خواهیم ماند در زمانی میانه، در مکانی میانه.